Advies | Efteling | tatoeages
Met mijn projectgroep heb ik een advies uitgebracht voor de Efteling over de regelgeving van de Efteling met betrekking tot zichtbare tatoeages en de combinatie met de interne naleving van deze regels. Hierbij is gebruik gemaakt van storytelling. In de visualisatie is de hoofdpersoon Tatu te zien, gemaakt door Lea Willems. Door middel van een sprookje over Tatu kan het management aan haar medewerkers laten zien dat tatoeages geaccepteerd worden.
Dit onderzoek is ontwerpgericht uitgevoerd, dit betekent dat de koers gewijzigd wordt, als veranderingen in het proces hierom vragen. Er werd gebruik gemaakt van het DOT-framework en CMD-methoden.
Advies
Uit de analyses is gebleken dat getatoeëerde Efteling-medewerkers zich niet volledig geaccepteerd voelen wanneer zij kleding dragen waarbij hun tatoeages zichtbaar zijn op de werkvloer. Bijvoorbeeld in hun uniform voor in de zomer, waarbij zij met korte mouwen rondlopen. Ook worden zichtbare tatoeages niet altijd geaccepteerd door medewerkers zonder tattoos.
Dit gevoel en gedrag komt niet overeen met de recent aangepaste huisregels van de Efteling omtrent zichtbare tatoeages. Daarom willen wij het sprookje en de future scenario voorleggen aan de Raad van Bestuur van de Efteling en hen adviseren om het sprookje in te zetten als intern middel om de nieuwe huisregels te communiceren met alle medewerkers. Dit zal niet alleen het veiligheidsgevoel en de acceptatie bevorderen dat medewerkers met tatoeages voelen, maar ook het gedrag en de meningen jegens elkaar verbeteren. Het inzetten van het sprookje kan ervoor zorgen dat het geschreven future scenario geen werkelijkheid wordt.
"Jullie hebben een mooi, relevant en interessant onderzoek gedaan met goede uitkomsten en een goed doordacht advies. Complimenten daarvoor. Zeker omdat ik weet hoe jullie hebben geworsteld met het DOT-framework." - Daan Oudbier, onderzoeksdocent en beoordelaar van dit advies.
Er was eens...
... een meisje genaamd Tatu. Tatu woonde in een klein huisje aan de rand van het dorp Oottat. Het dorp stond bekend als hét grote Oottat dorp, een plek waar structuur altijd de belangrijkste drijfveer was. Ieder huis recht en vlak en ziet er hetzelfde uit, net als legoblokjes. Elk interieur lijkt op elkaar en bij de bouwmarkt kan er maar gekozen worden uit één optie behang, eetkamerstoelen, bedovertrek of dekens. Maar ook de inwoners zelf zijn continue bezig met netheid. Er mag nooit iets vies worden en poetsen doen ze zo'n 4 keer per dag. Gezamenlijk streven ze naar het "de beste" zijn in alles. Ziet de buurvrouw dat je aan het poetsen bent, gaat ze zelf nog tien keer harder schrobben. De man die dit zo enorm stimuleert, is de Koning van Oottat. Al om het kleinste vuiltje op straat deelt hij de hoogste boetes uit waardoor de hele stad steeds banger voor hem is geworden. Zodra hij door Oottat loopt, schiet iedereen snel het huis in om poetsspullen te pakken om zich van de beste kant te laten zien. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht...
Tatu woont in een van deze huisjes in Oottat, samen met haar ouders die beiden advocaat zijn en 20 uur per dag werken. Tatu is vaak alleen thuis. Als haar ouders weg zijn gaat ze vaak naar buiten om met takjes in het zand vormen te maken. Ze maakt de vogels die ze zag vliegen en huisjes in de gekste vormen. Op haar verjaardag waren haar ouders, zoals altijd, werken. Als verrassing mocht Tatu bij haar oma blijven slapen.
Haar oma is de oudste inwoner van Oottat en een van de weinige die het dorp heeft meegemaakt zoals het vroeger was. Toen de huisjes nog niet allemaal precies hetzelfde waren en niet iedereen bezig was met het altijd "de beste" overal in zijn. De oma van Tatu stond bekend als de kunstenares van haar tijd maar de nieuwe Koning van Oottat had al haar kunstwerken laten verwijderen omdat hij ze te rommelig vond in de stad. Oma was in protest gegaan maar ze kon de torenhoge boetes niet betalen en dus had ze besloten het op te geven.
Als verjaardagscadeau kreeg Tatu wat stiften en papier van oma. Zulke mooie kleuren had ze nog nooit gezien. Dit was veel mooier dan al die saaie kleuren bij haar thuis. Oma lachte toen Tatu zo verbaasd keek naar de mooie cadeaus. Maar de glinstering die ze zag in haar ogen zorgde voor een sprongetje van blijdschap van binnen.
Tatu verstopte de pennen onder haar bed en als haar ouders van huis waren maakte ze de mooiste plaatjes met de stiften op het papier. Tot op een dag al het papier op was... Ieder velletje was volledig vol gekleurd met de mooiste tekeningen. Tatu wist heel goed dat ze niet aan het papier van haar ouders mocht komen en dat durfde ze ook niet, bang dat haar ouders achter haar geheimpje zouden komen. Ze werd boos en sloeg met haar hand op haar been. Ze was vergeten dat ze de stift nog in haar hand had. Er ontstond een vlekje van de rode stift op haar been in de vorm van een hartje. "Dat is een goed idee" dacht Tatu, "Ik ga op mijn been kleuren". Al snel stonden er vlinders, huisjes, hartjes en plantjes op de benen van Tatu. Ze danste door de woonkamer vol saaie meubels. "Ik ben zo mooi, eindelijk een ander kleurtje".
Eerder dan verwacht kwamen haar ouders thuis. Tatu schrok. Wat moest ze nu doen. Ze probeerde een kussen voor haar benen te houden maar haar ouders hadden het al gezien. De stiften hadden haar hele benen gekleurd tot een kunstwerk. Iets wat ze al een hele tijd niet meer gezien hadden. Boos nam moeder Tatu mee naar de douche om de kleuren van haar benen af te halen. Heel hard schrobben met de grote borstel. De stift bleef goed zitten. Nog harder schrobben. De benen van Tatu werden roder en roder maar de kleuren gingen niet weg.
Als oma de volgende dag op bezoek komt, gniffelt ze als ze de benen van Tatu ziet. De tekeningen van de vlinders, huisjes, hartjes en plantjes zijn allemaal nog heel goed te zien. Oma had Tatu permanente stiften cadeau gedaan omdat ze wist dat de ouders van Tatu het anders weg zouden vegen en daarmee ook de creativiteit van Tatu zouden wegvegen. Vooral als de Koning van Oottat erachter zou komen wisten ze dat er een hele hoge boete zou zijn voor de familie.
De ouders van Tatu moesten nog altijd vaak werken. Wel kregen ze van veel mensen uit het dorp de vraag waar Tatu die mooie tekeningen op haar been vandaan had. Iedereen in het dorp had dezelfde schoenen, dezelfde meubels en hetzelfde huis. En toen ze Tatu zagen wilde ze ook een beetje anders zijn. Zodat ze er niet precies hetzelfde uitzagen als de buurman en daar de buurman van.
Op een dag stond een van die buurmannen aan de deur. "Tatu, zou je ook zo'n mooie tekening willen maken? Ik wil graag die mooie roos van de tuin op mijn arm!". Tatu was verbaasd, haar ouders waren nog steeds boos. Maar Tatu wist dat ze nog lang niet thuis zouden komen van het werk. Ze nam de buurman mee naar binnen en rende de trap op naar haar slaapkamer om de pennen onder haar bed vandaan te halen. Ze tekende de mooiste bloem die ze ooit had gezien op de arm van de buurman. Die was zo blij dat hij er nu een beetje anders uitzag dan de andere mensen van Oottat.
De volgende dag stond de bakker voor de deur. Hij wilde graag een tekening van het allerlekkerste broodje dat hij ooit gebakken had op zijn been. Tatu pakte haar pennen en deed precies wat de bakker graag wilde. Sommige mensen uit het dorp werden boos op de bakker en gingen ergens anders brood halen. Maar er waren ook mensen die zo jaloers waren op de mooie tekening en er ook heel graag een wilde.
Nu, een jaar later maakt Tatu bijna dagelijks een tekening met haar speciale stiften. Steeds meer mensen in Oottat hebben een tekening, sommige heel veel en andere geen. Maar iedereen vindt de kunstwerken die Tatu maakt mooi. Zo mooi dat ze zelfs van de Koning op de huisjes van Oottat mag tekenen om ze wat op te fleuren. Want creativiteit is iets wat je niet in bedwang moet houden. En zeker iets dat je nooit mag verbergen voor anderen maar juist zo belangrijk is om te delen en samen van te genieten.